Begin februari 2021 was het eindelijk weer eens zover: na een sneeuwloze winter van 2019/ 2020, kregen we een echte koudegolf met vorst en sneeuw over ons heen. Lang duurde het niet, een dag of 9 maar fraai was het wel en er was tijd genoeg om de nodige foto's te maken van het spektakel.
Het begon eind januari met wat nachten met vorst. Mooi was, dat ook de IJssel buiten haar oevers trad, zodat er in eerste instantie wat plas/dras situaties ontstonden.
De uiterwaarden zijn m.i. meer fotogeniek tijdens plas/dras situaties dan met echt hoog water, waarbij de IJssel meer weg heeft van een "badkuip" vol met water. Juist de afwisseling tussen water en stukjes land creëert meer vormen en structuren dan een uitgestrekte waterplas. Als er dan ook nog wat mist of lage nevel bij komt, meestal in de ochtenduren, dan is het helemaal genieten geblazen..!
Het mooie van mist en sneeuw is dat het veel dingen verhult; dingen die storen op een foto en afleiden van het hoofdonderwerp. Ook de zon kan enigszins worden afgeschermd, zodat je er tegen in kunt fotograferen en meer sfeer in je foto oproept.
Als er dan ook geen wind is, dus spiegelglad water met mooie reflecties, dan kun je wat gaan spelen met overbelichten en meer contrasteren, zodat het lijkt of de foto hierboven een pentekening is van rietpluimen en hun weerspiegeling in het water...
Een ochtend met wat rijp van de nachtvorst maakt uiteraard het beeld wat lichter. Je kunt dan eens besluiten om bepaalde onderwerpen in het landschap dominanter naar voren te laten komen door er een " high key" van te maken. Wanneer ik zie dat een foto zich ervoor leent, ga ik wat overbelichten. In de nabewerking verhoog ik de contrasten enigszins.
Bijkomend voordeel van een highkey is vaak dat je tevens wat storende elementen in het landschap wat weg neemt of verzacht.
En toen werd het eindelijk echt winter....
De eerste 2 dagen van de invallende winter werden gekenmerkt door strenge nachtvorst, sneeuw en een snijdend koude wind; er werd zelfs gesproken van een heuse " sneeuwstorm.."
Door de harde wind, de vorst en het hoge water, was het Zalkerbos moeilijk te bereiken.
IJs, water, een halve meter hoge sneeuwduinen moesten worden door ge worstelt om daadwerkelijk in het bos uit te komen. Maar, na alle toeren om er te komen was de beloning er ook naar: Ik was er alleen, althans er waren geen andere mensen. Wel waren er veel Hazen, die zich verzamelden ook omdat de rammeltje al was begonnen, Reeën, Ooievaars die beschutting zochten tegen de harde wind in het Zalkerbos en her en der Houtsnippen, die massaal uit Scandinavië de wijk hadden genomen en hier ineens in een Nederlandse winter terecht waren gekomen....
De reden dat het ijs in dit half ondergelopen weiland zo geel was gekleurd heeft wellicht te maken met meststoffen die nog aanwezig waren. Na enkele dagen was de gele kleur verdwenen... Het was hoe dan ook een mooi contrast qua kleur en vormen in deze witte wereld.
De foto hierboven toont drie hazen tijdens een flinke sneeuwbui in een besneeuwd en half ondergelopen weiland. De vormen en kleuren van het ijs (zelfde weiland als de foto daarboven) maken de foto interessanter.
Achter de verzameling hazen is een strook water, dat door de harde wind nog niet was bevroren, gevuld met Wilde eenden en Smienten.
Één van de planten die massaal in het Zalkerbos groeit is Schaafstro. In een wit landschap valt dat des te meer op...
Door wederom wat over te belichten (moet je sowieso al doen als er een pak sneeuw ligt) en wat meer te contrasteren kun je weliswaar geen structuur meer zien in de sneeuw maar juist wel in de schaafstro. Duidelijk te zien is dat de stengels uit verschillende segmenten bestaan...
Bij de ingang van het Zalkerbos vanaf het Veerpad stroomde het hoge IJsselwater hard naar beneden het bos in. Het was een echte stroomversnelling geworden.Daar in de buurt zag ik tot mijn verbazing een Grote gele kwikstaart, een schaarse broed- en standvogel van Nederland, die echt gebonden is aan stromend water. Het was dan ook geen verassing dat hij deze plek had uitgekozen . De volgende dag was hij weer verdwenen...
Die dag was de wind nog steeds hard en ik ben nog een keer naar het Zalkerbos gegaan. De bomen in dit bos staan op oude rivierduinen en tussen de duinen in ligt een lager gelegen weiland, aan alle kanten omsloten door het bos. Daar zag ik een ooievaar landen.
Het bleek dat op de grond al meer ooievaars aanwezig waren, die allemaal beschutting zochten tegen de koude, snijdende wind.
Terwijl ik de ooievaars stond te fotograferen, werd ik gade geslagen door een haas.
Op een gegeven moment kwam deze haas naar me toe rennen en bleef op een meter of 5 afstand zitten (zie volgende foto). Daarna liep hij voor mij langs en ging ik verder met het fotograferen van de ooievaars. Opeens hoorde ik een geluidje en wat bleek, dezelfde haas stond op 2 meter afstand naast mij...!
Na ruim een week sloeg de dooi toe en kwam er een beetje water op het ijs te staan. Vervolgens was het snel afgelopen met dit wintertje...
