AN EXPERIENCE OF A LIFETIME......!
In maart van dit jaar heb ik 2 reizen begeleid in India voor Nature Talks
( www.naturetalks.nl)): de eerste was een fotoreis naar Ladakh, dat in het Noordwestelijke deel van de Indiase Himalaya ligt. Voorheen een deel van Kashmir, nu sinds enkele jaren, een aparte deelstaat van India. Het wordt ook wel " Klein Tibet" genoemd, om 2 redenen: Het landschap van Ladakh lijkt wel wat op Tibet, beide gebieden zijn hoog en zeer droog. Je zou het bijna " een woestijn op grote hoogte" kunnen noemen. De tweede reden is, dat na de annexatie van Tibet door China, er veel Tibetanen gevlucht zijn naar India, met name ook naar Ladakh.
Een groot deel van de bevolking van Ladakh is boeddhistisch, de rest islamitisch. Het landschap is spectaculair, veelal kale bergen van tussen de 4000 en 7000 meter hoog met, dikwijls, fantastische kleuren! Er is wel wat vegetatie, voornamelijk langs de bergbeken en rivieren. De hoofdstad heet Leh. Wanneer je vanuit Delhi, na een vlucht van 1,5 uur aankomt bij Leh, sta je meteen al op 3600 meter hoogte! Voor dat je verder de bergen in gaat, is het uitermate verstandig om de eerste dagen in Leh te blijven en zo weinig mogelijk fysieke activiteiten te ondernemen. Je merkt al snel, dat je het met minder zuurstof moet doen, wanneer je de trappen van het hotel beklimt. Rustig aan doen dus. Dat was goed te doen in hotel " Zen Ladakh", wat een uiterst gemoedelijke en vriendelijke sfeer uitstraalde. Goed eten en aardig personeel. De tweede dag bezochten we het klooster van het dorpje Motha, zo'n drie kwartier rijden vanaf Leh. Hier vond een jaarlijks boeddhistisch festival plaats en we vielen echt met de neus in de boter! Het was een uitermate kleurrijk schouwspel met muziek, mantra's en dans. We hadden gelukkig een fantastische plek; vanaf een verhoging konden we alles goed waarnemen. Later op de middag werd het loeidruk en we waren erg blij met onze plek.
Het weer in maart was overwegend droog en onbewolkt met grote temperatuursverschillen tussen dag en nacht. Het varieerde tussen de - 18 C en de + 15 C. De derde dag werden we per luxe auto naar de bergen gebracht. Een schitterende tocht met prachtige berglandschappen.
We bleven de Indus rivier een tijd volgen en, na een uur of twee rijden, gingen we rechtsaf een bergweggetje in. Hier zagen we o.a. " urials" (Roodschapen, een soort wilde bergschapen). Het waren voornamelijk jonge mannetjes met kleine hoorns.
We naderden onze eerste bestemming: het mooie dorp Hemis Shukpachan. Mooie grote traditioneel gebouwde huizen, een goudkleurig Boeddha beeld dat boven het dorp uit torent.
De accommodatie was een zogenaamde " homestay", waar je bij de lokale bevolking in hun huis overnacht en mee eet. Zeer gastvrij en lekker klaar gemaakt eten, met een geweldige bergwereld om ons heen.
In de avond wat landschapsfoto's gemaakt van de omringende bergwereld (zie foto)
Een groot deel van de volgende dag hebben we de omgeving verkent rond het dorp. Tijdens een wandeling zagen we enkele soorten vogels de Witkruinroodstaart, Aziatische steenpatrijzen, Strandleeuweriken, Raven, een Steenarend. We waren ook op zoek naar de zoogdieren van het hooggebergte: steenbok, bharal, urial, wolf, vos en hadden natuurlijk onze zinnen gezet op het ultieme dier van dit deel van India: het" spook" van de Himalaya, het sneeuwluipaard.
Nu is het bijna ondoenlijk om zelf in 8 dagen tijd een sneeuwluipaard op te sporen. Gelukkig kunnen we gebruik maken van " spotters", mensen die in de bergdorpjes wonen en elke dag, met telescoop, de berghellingen afspeuren naar wildlife. In dat geval heb je een redelijke kans om in een week tijd een sneeuwluipaard te zien te krijgen, met veel geluk meer dan 1...
Nu is fotograferen nog iets anders dan deze prachtige kat zien; de meeste sightings zijn op afstand, de bergwereld is groots en deze dieren zijn schuw.Vandaag hebben we geen geluk maar je moet echt geduld hebben en wachten op een seintje van een spotter. Het landschap is hier schitterend, met name ook voor wat betreft de kleuren.
De volgende dag rijden we door een prachtig berglandschap, met een hoge pas naar onze eindbestemming, het dorpje Ulley. Het bestaat uit slechts 6 huizen. We eten en overnachten daar in een homestay. De eigenaar van dit huis is de belangrijkste spotter van het vlakbij gelegen Snowleopard Lodge. Terwijl zijn vrouw en zijn zoon koken in de gemeenschappelijke woonkamer en keuken, is de vader bezig met het vilten van wol en hij maakt daar kleine sneeuwluipaardjes van, die weer aan toeristen kunnen worden verkocht. Met 1 zo'n poppetje van vilt is hij 3 avonden bezig..! Onze lokale gids, Tsering, en de 2 chauffeurs helpen mee in de huishouding. Het is er zeer vriendelijk, gemoedelijk en harmonieus. De zoon blijkt een fantastisch goede natuurfotograaf te zijn, gespecialiseerd in wildlife van het hooggebergte. Hij heet Morup Namgail en zijn foto's zijn te bewonderen op zijn Instagram account: https://www.instagram.com/morup_namgail/
Hij heeft ondermeer geweldige opnamen van sneeuwluipaarden gemaakt via cameratraps.
We hebben comfortabele slaapkamers, die door elektrische straalkachels worden verwarmd. De dagindeling ziet er als volgt uit: s' Ochtends, tegen een uur of zeven wandelen we met verrekijker en fotospullen 200 meter naar het uitkijk platform. Als we er aan komen, staan er al een aantal lokale spotters door telescopen te gluren. Het is in de vroege ochtend nog bar koud, tot het moment dat de zon boven de vallei tevoorschijn komt. We zien elke dag wel wat: steenbokken, urials en vogels als Tibetaans sneeuwhoen, Lammergieren en soorten alpenheggemussen om er een paar te noemen.
Na een uurtje kijken en turen, gaan we aan het ontbijt en wachten vervolgens tot een uur of 10 op eventuele seintjes van spotters of ze toevallig al wat gezien hebben. De eerste dagen wordt wat dat betreft ons geduld aardig op de proef gesteld..!
Horen we niets , dan trekken we ons eigen plan, maken een mooie rit door de bergen met korte wandelingen, of maken vanuit Ulley een wandeling door de omgeving. En dan kom je altijd wel wat leuks tegen: mooie watervallen, waterspreeuwen, een vos, een pika, steenbokken, etc.
De vierde dag rijden we naar het prachtig gelegen dorp Saspochey. Vanaf het dorpje loopt er een riviertje het dal in en de vegetatie daar is prachtig van kleur.
We volgen de vallei die naar beneden loopt en zien Himalaya gieren en lammergieren rondcirkelen en naar beneden gaan waar een stuk aas ligt , waarschijnlijk de kill van een sneeuwluipaard.
In de struiken langs het riviertje barst het van de Witkruinroodstaarten! Als we in de middag weer terugkomen in Ulley, krijgen we na een uurtje eindelijk een sein dat er Sneeuwluipaarden zijn gesignaleerd, nota bene op de plek waar we vandaag waren geweest , bij de plek waar de gieren waren! Het is al laat in de middag en best een behoorlijk stuk rijden over smalle en bochtige bergweggetjes maar het tempo zit er flink in en wanneer we in de vallei aankomen, staan er al wat toeristen en lokale gidsen en spotters. Helaas is de schemering al aan het invallen. We zien met moeite, door de telescoop van één van de spotters, een vrouwtje sneeuwluipaard en 1 jong.Iedereen natuurlijk blij om toch eindelijk een sneeuwluipaard te hebben gezien maar niet geheel tevreden, want fotografisch konden we er niets mee. Toch maar blijven hopen op betere tijden...
De vijfde dag hebben we geluk en niet zo'n klein beetje ook! Na het ontbijt, krijgen we het bericht dat er bij het dorpje Mangyu in de bergen een sneeuwluipaard is gesignaleerd die op een rots aan het slapen is. Na drie kwartier rijden komen we aan in het dorpje Mangyu en er zijn al enkele groepjes toeristen en hun gidsen op de uitkijk.We staan op een terrasvormig deel van een berghelling en kijken over een vallei heen naar de bergen. En, inderdaad: we krijgen een luierend sneeuwluipaard mannetje te zien. Nog best wel ver maar toch wel in beeld te brengen in dit fantastische landschap. Na verloop van tijd, gaat de zon klimmen, het wordt warmer en het dier gaat in de schaduw liggen. We besluiten om even wat verder te kijken, boven het dorp. Daar spotten we o.a bharals (Blauwschapen) en Steenbokken en tevens enkele Steenarenden. Na ruim een uur keren we terug naar het dorp, waar we gaan lunchen bij de moeder van onze lokale gids Tsering. Na een goede maaltijd gaan we terug naar het uitkijkpunt en vallen recht met de neus in de boter! De mensen die daar nog staan, roepen dat het sneeuwluipaard aan het lopen is en nu een heel stuk dichterbij! Aan de overkant van de vallei, zien we hem duidelijk afgetekend tegen het kale landschap. Ook zien we enkele groepjes jongen Urials in de buurt en vervolgens loopt het roofdier naar een grote rotspartij.
Vervolgens zien we dat hij deze rotsformatie gebruikt als uitkijkplaats en hier vandaan loert hij naar de urials. We kijken elkaar aan met een blik van: " We gaan toch niet een jacht van een sneeuwluipaard mee maken...?"
We hebben de hele jacht zo'n anderhalf uur kunnen zien. We zagen het sneeuwluipaard allerlei tactieken proberen om zijn ultieme doel te bereiken. Eerst, na veel heen en weer sluipen en het bekijken van de urials, probeerde hij met succes 2 bergschapen te verjagen, die hij toch niet kon verrassen, zodat hij zich vervolgens kon richten op 3 urials, die zo'n 200 meter beneden hem op een steile helling aan het grazen waren. Al sluipend kwam hij tenslotte aan in een soort verlaging in de helling, die recht naar de schapen toe leidde.
Over zo'n honderd meter deed hij een minuut of twintig tot een half uur. Stukje sluipen met de buik over de grond, dan weer een tijdje doodstil liggen. Tot het moment, dat de uiteindelijke sprint werd ingezet!
Hij kwam tot vlak bij het stuk waar 3 urials aan het grazen waren, tot ze door kregen welk gevaar er ineens opdoemde. Twee schapen sprinten razendsnel naar rechts over de berghelling maar één exemplaar ging bijna loodrecht naar beneden, op de voet gevolgd door het sneeuwluipaard! Het werd wel duidelijk waarom deze kat zo'n enorm lange staart nodig heeft. Op een helling van meer dan 70 graden houdt de staart hem als een soort roer in balans.
Ik fotografeerde met een Nikon D850 met 120-300 mm Nikon lens en 1.7 converter, een soort 500 mm dus en daardoor kon ik tijdens de finale jacht beide dieren tegelijk in beeld brengen. De foto hierboven was één van de laatste die ik op dat moment kon nemen. Op een gegeven moment, blokkeerde een rotsformatie ons zicht.
Het liep af als volgt: 3 seconden na de bovenste foto schoot de jonge urial door z'n remmen en viel zo'n 60 meter na beneden, al stuiterend op de steile helling. Daar landde hij uiteindelijk op een weggetje dat naar het dorp Mangyu leidt. Het dier was aan het stuiptrekken en binnen 2 seconden was het sneeuwluipaard bij hem en gaf hem de genadeslag. Vervolgens begon hij zijn prooi omhoog te trekken. De volgende link laat een filmpje zien van dit hele gebeuren. Ga naar: https://www.youtube.com/watch?v=pLyR8u7bqtg
De dag erna kwamen we terug. Het bleek dat de urial zo'n 200 meter tegen de heuvel omhoog getrokken was en verstopt onder een richel, tegen de wolven. Het sneeuwluipaard liet zich verschillende keren zien, wanneer hij vanaf een schaduwplek naar het karkas liep om te gaan eten.
Het was zeer bijzonder om mee te maken. Een sneeuwluipaard zien is al gaaf maar om anderhalf uur lang een jacht te kunnen zien met een spectaculaire finale, daar kun je alleen van dromen...! Hoe bijzonder dit was werd verwoord door een ervaren lokale spotter die al 15 jaar bijna dag in dag uit met zijn telescoop de bergen af tuurt. Hij vertelde ons enthousiast dat hij dit in al die jaren nog nooit had meegemaakt!
Comments